He allemaal..... Hier ben ik weer. Wat een tijd, wat een hel. Even terug naar het begin, half januari kreeg ik radiatie, ik dacht dat dat wel zou gaan. Tien dagen op en neer naar het AVL, bestraling er op, en weer naar huis. Maar niets was minder waar. De reden waarom ik radiatie kreeg was omdat er een zenuw in mijn linker bovenbeen bekneld zat, waardoor ik niet meer rechtop kon staan en goed kon lopen. Ik dacht dan ook dat de radiatie dit wel even weg zou zappen.....tijdens de radiatie kreeg ik echter steeds meer pijn, zoveel pijn dat ik deze dagen zelfs met een rolstoel door het ziekenhuis werd geduwd. En dat is waardeloos. Van normaal lopend mens naar zitten in een rolstoel en nog steeds pijn, nog meer pijn zelfs.
Tijdens de radiatie mocht ik plaats nemen op een lange bank waar ze precies het afgetekende gebied bestraalden. Maar op een of andere manier lukte het me niet om plat te gaan liggen. Waarschijnlijk die zenuw....En ook dat werd steeds erger, waardoor ik op ten duur helemaal niet meer plat op deze martelbank kon liggen...dus dan maar meer pijnstilling. Drie afspraken met de pijnarts volgden en een flinke ophoging van de morfine volgde ook. Alleen niets leek te helpen. Wat een ramp, wat een hel. De pijn was niet meer te houden, niet meer lopend, niet meer zittend, niet meer in de rolstoel en niet op de bestralingsbank. Wat nu? Tanden op mekaar en doorbijten.....En uiteindelijk is het me, god mag weten hoe, na wat vertraging gelukt om deze tien sessies te doorstaan!
Al met al heeft dit drie weken geduurd en kwam ik uitgeput thuis en ging ik slapen, zo moe dat ik was. Ik sliep dag en nacht. Alleen bleef de pijn en kwam er geen verlichting in mijn been en rug. Een opname in het Martini ziekenhuis volgde en ook hier sliep ik dag en nacht....Jammer genoeg lette het ziekenhuispersoneel niet goed op, ik merkte dat mijn been paars en dik werd. Dit heb ik meermaals aangegeven bij deze lieftallige crew, maar helaas moest mijn huisarts eerst staan op een echo, waaruit bleek dat ik trombose had in mijn been, op meerdere plekken. Feest....Van al niet erg mobiel naar helemaal niet meer mobiel. Bah, auw, verdomme!!! Die lui letten ook niet op. Ook was ik in het ziekenhuis om de pijn onder controle te krijgen. Op vrijdag kwam ik aan en op zaterdag zag ik voor het eerst een arts, wat een service....Nog een aantal onderzoeken volgden, ik ben zelfs aan een morfinepomp gehangen en kon nog net ontsnappen aan een ruggeprik en mocht uiteindelijk na 1,5 week weer naar huis. Hmm een zinvolle opname, of niet? En toen weer thuis...En sindsdien slaap ik nog steeds zoveel. Ik ben zooo moe nog steeds en voel me fysiek en mentaal volkomen uitgeput....En dat terwijl ik eigenlijk alleen maar slaap...
Afgelopen tijd heb ik best wel wat lieve kaarten, brieven en (fb)berichten van jullie gekregen, maar ben er door de vermoeidheid niet aan toe gekomen om deze te beantwoorden. Blijf me vooral schrijven, dit is zo een ongelooflijke steun voor me dat ik weet dat jullie aan me denken. Ik probeer jullie weer wat vaker op de hoogte te houden van mijn belevenissen en hoe het met me gaat.
Heel veel liefs, Alice
jeetje wat een verhaal, het is toch ongelofelijk dat er nog steeds niet goed opgelet wordt door verpleegkundigen en artsen... hoe erg is dit... jeetje... ik heb echt met je te doen maar ik sta er ook elke keer weer van verbaasd hoe jij ondanks alle tegenslagen die blijkbaar maar blijven komen toch nog zo positief kan zijn.. ik klaag wel eens maar als ik jou verhalen lees kom ik elke keer weer met beide benen op de grond en probeer ik te genieten van elke dag die je gegeven wordt want het kan allemaal ook ineens zoveel anders zijn... ik heb diep respect voor jou en hop echt op wat meer zonnestralen voor jou.. probeer er eentje jou kant op te sturen en hoop echt dat ie aankomt! xxx margriet
BeantwoordenVerwijderenHe Alice,
BeantwoordenVerwijderenWat erg voor je dat je zoveel pijn hebt doorstaan de afgelopen weken.
Wonderlijk dat er geen arts bij je kwam en dat de verpleging zo met je is omgegaan.
Bijzonder dat je op zo'n eervolle manier over je leven verteld.
Mijn wens voor jou is dat je de moed zult blijven houden om door te gaan, de kracht zult blijven vinden om overeind te blijven en de wil overeind zal blijven om te vechten.
Dat de zon voor jou zal blijven schijnen en dat je toch nog kunt genieten van de kleine mooie dingen om je heen. Ik wil graag iets voor je doen en hoop dat je je een beetje gesteund voelt door dit kleine berichtje. Alice je bent een prachtvrouw, een dikke knuffel alleen voor jou, liefs Anne. (Ik zat bij Peter in de klas )
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenHoi Alice, lees je blog met enige vertraging. Je hebt wel weer de nodige ellende meegemaakt. Het voelt bij mij als erg onrechtvaardig, maar ja, dit heeft natuurlijk niets te maken met recht en onrecht, maar wel met enorme pech, bad luck. Ik krijg dan altijd zin om een potje te schelden, maar dan word ik weer uit de Bond tegen het vloeken gegooid, rodondendron.
BeantwoordenVerwijderenHoud moed, wees sterk als het riet, we leven met je mee in de Roezemoes!