BOEM!

Lieve iedereen,

Eigenlijk hoopte ik dat ik kon schrijven dat ik al flink aan het herstellen ben, maar mijn cancer-coaster had andere plannen met mij. Na de radiatiehel sliep ik een paar weken non-stop. Eindelijk was ik er aan toe om beetje bij beetje te revalideren door wat te fietsen op mijn hometrainer, om op deze manier weer wat conditie te kweken. Echter, na twee weken fietsen, merkte ik dat mijn rechter been steeds moeizamer ging. Eerst kreeg ik een lam gevoel tijdens het fietsen, maar ik dacht op dat moment dat ik wat te voortvarend bezig was. Tussendoor vierde ik nog mijn 33ste verjaardag, maar met het huis vol visite lag ik trappelend in bed, het gevoel in mijn rechter been was dusdanig vervelend geworden dat ik me geen houding meer kon aannemen. Anderhalve week geleden merkte ik dat mijn been uit begon te vallen, na overleg met de huisarts hebben we besloten om het AVL te bellen. Even laten werd ik gebeld door mijn behandelend arts van het AVL die aangaf dat ik opgenomen moest worden. Ze wilden weer scans gaan maken om te kijken wat er nu weer aan de hand was. Maar in het AVL bleek geen bed meer vrij en zouden ze me naar het UMCG sturen......HELP, niet het UMCG toch? Maar goed, na 1,5 week onrust, pijn en ongemak had ik geen keus. Doordat mijn AVL arts alles aan het regelen was vanuit Amsterdam, zoals vervoer naar het UMCG met een ambulance en de peptalk van mijn broers, kon ik me wat ontspannen en er zonder vooroordelen naar toe gaan.

Na de intake bij de spoedeisende hulp, hebben ze me opgenomen op de afdeling neurologie. De volgende dag kreeg ik een MRI- en een CT scan. De MRI scan was een ramp, hiervoor moest ik een half uur op mijn rug liggen wat al een hele poos niet eens een paar minuten lukte vanwege heftige pijn. De oplossing: scan op mijn zij. Gelukkig kon de arts de wat ongebruikelijke beelden toch goed beoordelen. De CT scan ging ok.  Die zelfde middag stonden de artsen nog bij mijn bed, om het slechte nieuws te brengen. De tumor drukt tegen een groep zenuwen aan en groeit door spierweefsel heen, daarbij komt ook nog dat er vlekken zichtbaar zijn op mijn lever wat waarschijnlijk duidt op beginnende uitzaaiingen. Opties voor behandelingen zijn er niet meer, de tumor ligt in reeds bestraald gebied. De behandeling die mij rest is puur en alleen bedoeld om mij comfortabel te houden. BOEM.....Ik moet zeggen dat er na zo een bericht weinig over is van mijn hoop....de eerste twee dagen kon ik alleen maar huilen.....Nadat ik mijzelf (en wij allemaal) weer een beedje had opgepakt kwam er gek genoeg ook wat rust en ruimte.....