Morgen

Morgen is het zover... Morgen middag krijg ik de uitslag van de scan. Moet zeggen dat ik behoorlijk nerveus begin te worden. Zou willen dat het gewoon niet morgen werd. Heb nu vier zware chemokuren gehad, en weet dat ze nog een of twee kuren 'achter de hand hebben'... Mijn gevoel zegt dat de chemo wel heeft aangeslagen, maar dat het niet helemaal weg is. Heb nog steeds een onrustig gevoel in mijn buik, maar het positieve is dat ik geen pijn meer heb, ben al een tijdje volledig van de pijnmedicatie af. Inmiddels is het ook gelukt om volledig van de morfine af te kicken.. En aangezien er momenten zijn geweest dat er morfinedrankjes, pillen en zes morfine injecties tegen aan gegooid moesten worden om de pijn onder controle te krijgen is pijnvrij toch een behoorlijke vooruitgang, en hoop ik daar voorizchtig uit te kunnen concluderen dat die stomme kanker in mijn buik minder aan het worden is. Laten we het hopen!! Maar vrees voor weer slecht nieuws, iedere keer heb ik zo'n beeje het slechtste nieuws gekregen wat ik maar had kunnen krijgen, waarom zou het dit keer anders zijn? Inmiddels ben ik een kenner van mijn eigen ziekte en weet ik dat de kans bestaat dat de kanker zelfs tijdens de zware chemo nog meer aan de wandel is geslagen. Moet er werkelijk niet aan denken, zou echt niet weten wat ik zou moeten... Gadver, bij de gedachte word ik al niet goed. Maar goed, het zou kunnen dat de chemo aanslaat, dat de kanker minder wordt en dat ik door ga met de chemokuren in de hoop dat de kanker alsnog vertrekt. Mijn arts heeft al wel laten doorschemeren dat meer chemo waarschijnlijk geen pretje zal worden, na vier kuren stijgt de hoeveelheid platinum (dat is wat er in mijn chemo zit) in mijn lichaam dusdanig, dat ik ook veel meer last kan krijgen van bijwerkingen. Met name van gevoelloze vingers en tenen (heb soms al een tintelend gevoel), gehoorproblemen en nierproblemen. Maar verdorie waar heb ik uit te kiezen??? Doodgaan vind ik ook geen aantrekkelijke optie. Inmiddels maakt het me weinig meer uit dat er bijwerkingen bij komen, als ik maar kan blijven leven!!! Ik zou er zoveel voor inleveren om in leven te blijven, zoveel... De laatste chemokuur was fysiek wel redelijk te doen. Wel weer gehannes met infuus, weer een paar keer misgeprikt en de tweede dag kreeg ik ineens een ei op mijn arm.. Bleek de infuusvloeistof niet in mijn ader te lopen, maar gewoon in mijn arm. Gadver, moest eruit en weer een nieuw infuus geprikt worden. Bah.. Maar verder was het redelijk te doen (relatief natuurlijk). Dokters waren dit keer zo slim om mij vantevoren een stevig laxeermiddel te geven (van de misselijkheidmedicatie raak je verstopt..), wat uiteindelijk dusdanige diarree heeft veroorzaakt dat mijn misselijkheidsmedicatie niet meer werkte en ik drie dagen lang ontzettend misselijk ben geweest, net tijdens de hittegolf. Dus die laxeermiddelen NOOIT meer. Maar goed, er is altijd wel wat... Maar, de laatste dagen voel ik me fysiek best goed, zo goed zelfs dat ik me vaak helemaal niet voor kan stellen dat ik zo ziek ben. Had een paar dagen zelfs een momentje, als was het maar heel klein, dat ik er even niet aan dacht dat ik ziek ben. Klaas en ik waren bij ons tuinhuis op Piccardthof, waar we net een nieuw schuurtje hebben met toilet en waar we ook een douche gaan maken. Nu is daar geen gas en electra en hadden we het erover hoe het was om koud te douchen. Ik heb een tijd in India vrijwilligerswerk gedaan, waar ik ergens verbleef waar geen warm water was, en ik dus koud moest douchen. Nu is koud afspoelen wel te doen, maar je haar wassen is een ramp. Dus ik zei tegen Klaas dat ik liever een gasgeisertje wil, zodat het water niet zo koud is omdat ik het zo onprettig vind om mijn haar met koud water te wassen... Tja, toen zei Klaas, maar we hebben allebei bijna geen haar. Oja, dat was ik even vergeten.. :)


Waar ik de laatste tijd erg mee zit is de vraag of ik zelf invloed uit kan oefenen op het verloop van mijn ziekte. Ik ben al geruime tijd geinterreseerd in de orthomoleculaire voedingsleer. Ik overwoog zelfs om hier (voordat ik ziek werd) een opleiding in te doen. Dit stelt eigenlijk dat je bent wat je eet en kijkt wat voor processen bepaalde voeding in je lichaam teweegbrengt en ziet voeding als soort van medicijn. Reuze interessant en ook een leuke uitdaging om op deze manier te koken, maar wel zo dat je er goed mee kunt genieten (blijf een bourgondier...). Nu is er natuurlijk flink veel informatie te vinden over kanker en wat je ertegen kunt doen. Zoveel zelfs dat ik vaak door de bomen het bos niet meer zie. Van zuurzak (tropische vrucht) tot mediwiet, van abrikozenpit tot chocola, er wordt van alles beweerd. Er zijn zelfs geluiden dat er allang goede medicatie tegen kanker is, maar dat de farmaceutische industrie hier niet genoeg aan kan verdienen, dus dat deze medicatie niet op de markt komt. Sterker nog, er wordt beweerd dat de farmaceutische industrie graag wil dat we ziek blijven en kanker hebben, zodat ze veel aan ons kunnen verdienen. Afijn, zelf denk ik dat de waarheid ergens in het midden ligt, lees ook verhalen over mensen die hun hele leven zuurzak eten en toch doodgaan aan kanker. Denk dat als er echt een wondermiddel bestond dat we allemaal gezond zouden blijven. Maar toch, als je een petscan laat maken spuiten ze radioactief suiker in, wat vervolgens kankercellen op laat lichten. Oftewel, kanker reageert op suiker, kanker consumeert suiker. Nu ben ik me wat aan het verdiepen in een anti-kanker dieet, wat stelt, geen suiker, geen meel, geen brood, geen aardappel en nog heel veel andere dingen niet. En lees ik zelfs verhalen van mensen die zijn genezen van kanker door veganistische (puur plantaardig, niks van dieren) of raw food (veganistisch en onverhit voedsel). Het ene moment denk ik, ik kan mijn ziekte positief beinvloeden en let ik erg op wat ik eet, en het volgende moment denk ik, ik heb het niet in de hand en eet ik waar ik zin in heb. Eerlijk, ik weet het niet. Soms voelt het fijn om naar mijn idee de boel wat te kunnen beinvloeden (ik sta al zo verschrikkelijk machteloos in mijn ziekte) en soms denk ik, ik heb hier geen enkele invloed op en laat ik het liefst alles los. En bovendien, iedereen kan roepen dat ze zijn genezen van kanker, hoe weet ik dat dat waar is.. En het volgende moment overweeg ik naar Amerika te gaan om een tijd in een holistisch resort te gaan zitten, en heb ik de hoop dat ik zo beter kan worden. Onlangs las ik dat ongeveer 1 op de 1oo.ooo mensen met kanker spontaan geneest (niemand weet hoe dit kan...). En ik besef me dat de kans op mijn ziekte 1 op 400.000 is. Dus is de kans groter dat ik spontaan genees dan dat ik mijn ziekte heb... :) Ik hoop zooooo dat morgen goed nieuws brengt. Ik hoop op een wonder.