Carpe diem

Ik voel me weer goed. De laatste tijd heb ik een flinke dip gehad, maar kan zeggen dat ik me nu, sind een paar weekjes, echt weer goed voel.
Het zwaarste is eigenlijk het emotionele aspect van de chemo. Denk dat ik dit van tevoren ook behoorlijk heb onderschat.. Als je aan chemo denkt denk ik vooral aan wat het fysiek met je doet, dat het je misselijk maakt. Dat doet het ook, maar daar is wel doorheen te bijten, het is de ene keer erger dan de andere keer. Maar ik krijg iedere keer een emotionele klap, echt waanzinnig. En me daar doorheen bijten, pfff, dat is moeilijk. Ik voel me dan gewoon depressief. Denk dat er grofweg twee soorten depressies zijn, een depressie door wat je meemaakt en een depressie met een fysieke oorzaak. Nu maak ik veel mee op moment, maar meestal heb ik het wel op een rijtje, totdat ik de chemo krijg. Dat is denk ik een depressie met een fysieke oorzaak, en die kun je niet wegdenken.
Eigenlijk gaat het iedere keer als volgt, wanneer ik de chemo in ga voel ik me redelijk tot goed, heb ik hoop dat het toch goed komt met me en wil ik graag leven en vechten. Op het moment dat ik de chemo krijg lijkt het wel alsof ik een stukje van mezelf kwijtraak. Ik verlies de hoop, vraag me af waarom ik vecht en het is zelfs zo erg geweest dat ik het liefste gewoon dood wilde. Direct, huppakkee.. Maar het stomme is, ik wil dat helemaal niet! Alleen lijkt het alsof ik dan helemaal niet mezelf ben. En het is niet meer te sturen. Proberen om mijn gedachten om te buigen lukt niet, het zit gewoon helemaal vast. Onwijs moeilijk is dat... Heb er over nagedacht hoe dit kan komen.. Nu blijkt het al een bijwerking te zijn van de chemo, dat is een. Daarnaast brengt de chemo mijn hormoonhuishouding in de war en als derde schijnt het een bijwerking van de misselijkheidsmedicatie te zijn, waar ik helemaal mee vol word gestopt. Dus op zich niet zo vreemd, maar wel echt moeilijk. Al merk ik wel dat het weten het al ietsjes beter maakt, het is een kwestie van uitzingen, daarna ga ik me vanzelf weer beter voelen. En nu sinds een paar weekjes voel ik me gewoon goed! Ik ben fit, ik heb energie, hoef in de middag niet meer te slapen. De fysieke bijwerkingen vallen me op dit moment reuze mee! En dat terwijl de arts zei dat het waarschijnlijk een stuk erger zou worden. Maar bij mij lijkt het alsof ik steeds fitter word! Ok, wel een suis in mijn oren en tintelende tenen, maar als dat het is... Daar kan ik wel mee leven! Ok, nu niet overmoedig worden, dinsdag start de volgende kuur... Maar heb er alle vertrouwen in dat ik er goed doorheen ga komen. En dat is het, ik heb weer vertrouwen! Ik heb er vertrouwen in dat mijn lijf het aan kan, ik durf weer alleen te zijn en ook alleen te slapen zonder bang te zijn dat ik weer op de spoed beland... Ik heb er vertrouwen in dat ik op de goede weg ben, ik heb er vertrouwen in dat ik het goed doe. Ik heb vertrouwen in mijn nieuwe huisarts en spychosomatische fysio. En ik heb er vertrouwen in dat het kan, dat ik beter kan worden!
Heb een fijne periode achter de rug, vind het weer leuk om dingen te doen, verveel me niet meer! (Scheelt ook dat ik alles weer kan!). Pluk de dag!

Heb trouwens een nederlands 'lotgenootje'. Ben haar tegen gekomen op de facebook groep, Loes heet ze. Ze woont aan de andere kant van Nl, hebben contact via FB en dat is fijn. Fijn om iemand 'in de buurt' te hebben die dit ook heeft meegemaakt, die heel goed begrijpt waar ik doorheen ga. Ze geeft me altijd advies en goede raad als ik een kuur in ga, en vraagt me regelmatig hoe het gaat. En ze zegt lieve dingen. Ben heel blij dat ik haar ken! Zo fijn dat iemand echt weet wat er met me gebeurt!
En ben ook nog steeds heel blij met de FB groep. Ondanks dat het heel confronterend is geeft het ook hoop! Kreeg onlangs bericht van Becky. Ze heeft in 2010 de diagnose gekregen. Dezelfde kanker als ik heb, stadium 4. Met uitzaaiingen in haar eierstokken, milt en lever. Ze heeft dezelfde chemo gekregen als ik krijg, dit heeft de uitzaaiingen weg gekregen en heeft de tumor bij de baarmoederhals kleiner gemaakt. Daarna heeft ze een andere chemo gekregen, maar dit heeft niet zoveel gedaan. Daarna hebben ze nog een andere chemo gedaan, maar het was nog steeds niet weg en bleek zelfs ook in de klieren te zitten. Toen hebben ze haar bestraald en..... Kanker weg! En de kanker is nog steeds weg! Jammer genoeg is daar wel borstkanker (niet een uitzaaiing maar een nieuwe kanker) voor in de plaats gekomen.... Hoeveel pech kun je hebben! Maar de eerste kanker is weg en ook niet teruggekomen. En dat is positief! En haar artsen hebben haar NOOIT het gevoel gegeven dat ze niet beter kon worden... Wat een verschil met de artsen hier...

Heb ook een nieuw vriendje.... Hij is grijs / zwart en tien weekjes oud, een kleine baby kat. Hij heet Sam, super lief beestje!

Pluk de dag!