Alice huilt, Alice lacht....

 

Ben al ongeveer een week terug uit het ziekenhuis. Eigenlijk best een lekker weekje gehad, al voel ik me wel per moment verschillend… Het is momenteel echt Alice huilt, Alice lacht… Het ene moment ben ik fit en kan ik van alles, het volgende moment lig ik bekaf op bed en slaap ik bijna de hele dag… Het ene moment kan ik de hele wereld aan, ben ik sterk en krachtig, het volgende moment voel ik me zwak…. Het ene moment ben ik blij om iets kleins, het volgende moment ben ik vreselijk verdrietig om iets kleins… Echt een emotionele achtbaan! Neem nou gister, Klaas en ik zouden uiteten gaan met vrienden. Voelde me prima, lekker lang gedoucht, wilde ff tutten en aankleden. Nu heb ik sinds de eerste chemoronde een katheter en voor thuis heb ik daar een heel praktische, maar flinke zak bij, zeg maar, formaat handtas met een lange slang die mijn broek in loopt. Heel handig, maar niet om me ook maar buiten de deur mee te vertonen (zie me al die flinke met urine gevulde zak in het restaurant over de stoel heen hangen, NOT). Maar, gelukkig denkt de farmaceutische industrie mee, er zijn ook kleine zakjes, die je met een bandje om je been kunt binden. En als ik daar een leuk jurkje over heen draag is er helemaal niks van te zien! Ideaal dus voor een avondje kankervrij (nou ja, in elk geval niet zichtbaar) uit eten gaan! Had vrijdag al nieuwe beenzakjes gehaald bij de apotheek want het voorraadje van het ziekenhuis was ik al doorheen. Dus…, lekker gedoucht, kleding uitgezocht en wilde net een beenzakje ‘aansluiten’, maar toen zag ik dat ik de verkeerde beenzakjes had meegekregen. Niet voor om mijn bovenbeen die ik onder mijn rokje kan verstoppen, maar nee, één met een hele lange slang om aan mijn enkel te binden…! Aan mijn enkel, hoe moet ik dat doen? Sportschoenen aan en dan om mijn enkel?? Dan kan ik net zo goed die grote zak meenemen, net zo idioot!! Verdomme! Zo kan ik de deur niet uit..

Dus huilen…. Dan ben ik ineens niet meer zo dapper en ben ik even zó boos om die stomme ziekte die al in één klap mijn leven om heeft gegooid. Bel het etentje maar af snotter ik tegen Klaas, zo kan ik de deur niet uit, die stomme ziekte ook! Maar goed, aangezien ik de kanker nog steeds mijn leven niet wil laten verpesten, raap ik mijzelf bijeen en zoek ik naar een praktische oplossing zodat ik wel kan gaan. Bedacht me dat er een apotheek zit naast het UMCG die altijd open is. Klaas erheen en gelukkig de goede zakjes mee gekregen! Helemaal blij, kunnen we toch gaan! Maar nog geen tien minuten laten lig ik met lichte verhoging, koude rillingen en misselijk op de bank. Bel maar af schat, het gaat echt niet… Shit, daar gaat ons etentje! En dan, na drie kwartier voel ik me weer beter en zit ik later een heerlijke pizza te eten en hebben we een gezellig avondje! En geniet ik er nog even van dat ik nog niet zichtbaar ziek ben. Lekker normaal zijn en uiteten. Alice lacht, Alice huilt…

 

Mijn haar is al flink aan het uitvallen. Ook al zo’n ‘cadeautje’ die de kanker je er gratis bij geeft… Ik hoopte eigenlijk dat ik deze dans zou ontspringen, afgelopen week ben ik bij een workshop in het UMCG geweest waar ik een dame ontmoet heb die haar haar heeft behouden tijdens een flinke chemokuur, terwijl alle artsen zeiden dat ze het kwijt zou raken. Misschien gebeurt mij dat ook wel, hoopte ik, heb eindelijk een potje geluk (heb heel lief van een vriendinnetje een potje met klavertjes vier gekregen, mijn potje geluk) dus misschien zou ik een keer GELUK hebben. Al vanaf de chemo voel ik ’s ochtends als ik wakker word meteen aan mijn haar, of het er nog stevig aan zit… Maar sinds eergister zit het niet meer goed vast en sinds vanmorgen is het drama… Gauw nog even naar buurman de fotograaf gerend om de beloofde foto’s van mijn korte koppie te laten maken, (nu het nog kon) en meteen door naar Frans Koopal waar ik een nieuw kapsel (klinkt toch wat vriendelijker dan pruik) heb uitgezocht. Zie foto’s. Best een leuke ochtend gehad! Heb nog niet de moed om mijn haar eraf te scheren, denk dat ik dat tot het allerlaatste moment bewaar, tot het echt niet meer kan…

 

Begin van de week ben ik in het UMCG naar een workshop geweest, Look good, feel better (oftewel.. tutten met een kale knikker… J). Was echt ontzettend leuk, hardstikke leuke vrouwen, leuke make-up tips, lekker zitten tutten en vooral heel fijn om bij vrouwen te zijn die in een soortgelijk schuitje zitten. Twee hele leuke vrouwen ontmoet waar ik twee dagen daarna gezellig koffie mee heb gedronken. Is toch heel fijn om mensen om je heen te hebben die een beetje hetzelfde meemaken, al is ieder verhaal en iedere ziekte natuurlijk wel anders. En één van die dames had, heel lief, een aantal mutsjes en sjaaltjes meegenomen om me te laten zien (en passen!) om te kijken wat ik ervan vind voor als ik straks geen haar meer heb.. Erg leuk, al denk ik wel dat ik het fijn vind om me soms een beetje te kunnen verstoppen onder mijn nieuwe ‘kapsel’, om even niet zichtbaar ziek te zijn. Maar een hele leuke middag gehad met twee hele lieve vrouwen. En daarna lekker fit bij mijn broer in de zaak een half wijntje gedronken, heerlijk om er even uit te zijn!

 

Verder heb ik van de week yogales van een vriendin gehad. Dit was heel fijn om weer te doen, maar ook moeilijk te accepteren dat ik zo ontzettend word beperkt door die katheter. Ik voel het duidelijk tijdens het lopen, soms doet het zelfs zeer. Ik kan mijn been hierdoor nauwelijks optillen, laat staan dat ik mezelf soepel in yogahoudingen kan manoeuvreren. Probeer wel te kijken naar de fijne dingen, bijvoorbeeld dat ik een paar hele fijne dagen heb gehad, maar het volgende moment kan ik zo de balen hebben van dat ding! En de artsen maar zeggen, wel goed in beweging blijven! Maar hoe? Lopen gaat nauwelijks en fietsen gaat helemaal niet!

 

Maar ook positief nieuws… Vorige week toen ik in het ziekenhuis lag hebben ze bloed afgenomen en dat zag er goed uit! Sterker nog, de arts zei, je bloed ziet er erg goed uit, zeker gezien het feit dat je onlangs deze kuur hebt gehad! En dat is heel fijn nieuws, fijn dat mijn lijf zich redelijk snel heeft hersteld na de chemo en fijn om te weten dat de volgende chemo naar verwachting gewoon door kan gaan (je bloed moet bepaalde waardes hebben om nog een chemoronde te kunnen doen, als je bloed niet goed genoeg is kan de chemo worden uitgesteld, en al is chemo geen feestje, ik zou het liever ook niet uitstellen, ik wil de kanker niet de ruimte geven om verder aan de wandel te gaan). Goed nieuws dus en dacht, goed nieuws moeten we vieren! Dus afgelopen zondag lekker met vriendjes en familie gebarbecued, was onwijs gezellig!