Brrr, dat was wat… Het leek allemaal wel mee te vallen, de
chemo… Zondag mocht ik, na mijn flinke
chemokuur, weer naar huis. Had hier gemengde gevoelens bij…. Tuurlijk wilde ik
graag weer naar huis dichtbij Klaas en weer bij mn diertjes.. Lekker in mijn
eigen bedje, lekker in bad, op het balkon in het zonnetje zitten, misschien wel
even de deur uit met Klaas en de hond.. Maar was ook een beetje bang, bang om
weg te gaan uit het ‘veilige’ ziekenhuis.
Ik was er zelfs een beetje verdrietig van. En zo slecht had ik het niet
in het ziekenhuis, er was alles wat ik nodig had en ook de zo vertrouwde rode
knop was in de buurt! En thuis, ja fijn, maar was o zo bang dat er weer wat zou
gebeuren, misschien was mijn mandje met pech nog niet helemaal leeg.. Wat nou als er iets mis zou gaan? Als er weer
wat zou gebeuren?
Eenmaal tuis kon ik dat gevoel toch ook wel weer snel van me
af zetten. Inderdaad fijn om even te douchen, om op balkon te zitten. Lekker in mijn eigen
bedje. En toen werd het maandag. Eerst naar beneden voor een ontbijtje en toch
maar weer naar boven, naar bed, voelde me niet lekker. Er was me van tevoren verteld dat ik moe zou kunnen
zijn, een flinke vermoeidheid hoorde bij de bijwerkingen. Maar vanaf toen ben
ik drie dagen mijn bed niet uitgeweest, het lukte gewoon niet. Ik was niet moe,
nee, ik was compleet OP. Echt helemaal
leeg. Er zat niks meer in mij, geen energie, geen kracht, geen levenslust,
niks. Ik kon niet op mijn benen staan, ik zakte er gewoon doorheen. En misselijk,
de hele tijd. Ik voelde me verschrikkelijk, het is als het allerergste gevoel
als je ziek bent, dat je helemaal leeg bent en geen kracht hebt en dat keer
honderd. Of dat je eigenlijk teveel hebt gedronken en in je bed ligt te
draaien, en ook dat keer honderd, alleen stopt het niet. Het was iets was ik
nooit had meegemaakt, en ook nooit meer mee wilde maken. Ik heb, toen ik het
diepst ging zelfs uitgeroepen, ik wil dit niet, ik kan dit niet, ik wil geen
chemo meer, laat me dan maar gaan! Ik wil dit niet meer! Het was meer dan
slopend. Ik heb een combikuur van etoposide en cislplatin, het schijnt ook wel
een van de zwaarste kuren te zijn. Maar goed, ik heb het doorstaan. Thuis
hebben we de nodige maatregelen getroffen nu, ik heb een ziekenhuisbed in de
woonkamer, zodat ik overdag nu gewoon lekker in de woonkamer kan zijn. Ik kan
nu in elk geval weer wat door huis heen wandelen, maar heb nu ook thuishulp om
me te helpen douchen. Denk dat ze morgen nog komen en dat ik ze dan kan
afzeggen omdat ik dat zelf weer kan, maar bij de volgende ronde komen ze weer.
Dan zullen ze de eerste dagen thuis ook twee keer per dag komen, en zullen ze
me waarschijnlijk wassen in bed zodat ik er niet uit hoef straks. Het was echt
een hel om me samen met Klaas naar de badkamer te slepen en proberen te douchen
terwijl ik letterlijk niet op mijn benen kon staan. Dat niet weer de volgende
keer, nu ben ik goed voorbereid! Wel idioot om op je 32ste niet meer
zelfstandig te zijn, maar liever hulp dan zelf lopen te hannesen. En ik moet
maar in mijn hoofd houden dat tijdelijk is. Boedhisten zeggen “Lijden is
tijdelijk”. Dat is gewoon zo. Gisteren
heb ik mijn eerste maretak injectie gehad. ’s Ochtends voelde ik me nog erg
slap, maar moet zeggen dat ik na deze injectie goed opknapte. Vanaf de dag dat
ik in het ziekenhuis werd opgenomen heb ik ontzettend veel morfine gekregen. Ik
heb een sticker op mijn borst wat continue morfine afgeeft. Nu dacht ik gister
dat ik het wel wilde proberen zonder de morfine, dus heb contact gehad met mijn
oncoloog om te vragen of ik mocht
stoppen met de morfine en terug kon op mijn ‘oude’ pijnstilling. Dit
mocht! Ik kon gewoon de sticker eraf halen en kijken of het zou gaan met de
pijn… Dat zou wel een risico zijn, want als het niet zou gaan zou ik de sticker
er weer op moeten plakken en het zou dan zeker acht uur duren voordat het weer
zou zo werken.. Maar ik dacht, ik waag het erop, en heb al zoveel pijn gehad
dat een paar uurtjes meer niet echt erg zou zijn… Dus sticker eraf, voelde me
lekker! Yeahaa! Maar begin van de avond werd ik misselijk, heel misselijk, en
mijn pilletjes tegen de misselijkheid werkten ineens niet meer zo goed.. He
shit, voelde me net weer lekker. Dan maar vroeg slapen. Begon heel flink te
zweten en heb de hele nacht hartkloppingen gehad en me misselijk gevoeld, was
echt hartstikke beroerd! Vanmorgen voeg
naar het ziekenhuis gebeld met mijn vermoeden… En ja hoor,
afkickverschijnselen van de morfine! En ook de pijn kwam terug, dus daar ging
mijn morfinevrije feestje! Sticker er weer op en probleem weer opgelost, maar
had er flink de balen van in. Waarom heeft het ziekenhuis me dat niet verteld?
Het schijnt algemeen bekend te zijn dat je moet afbouwen met morfine en niet in
een keer moet stoppen. Maar ik wist het niet, en had het immers goed overlegd
en besproken met mijn arts. Heb vanmorgen wel flink mijn onvrede geuit.
Verdorie, voelde me al zo beroerd door de chemo, voel ik me net een ochtendje
wat beter krijg ik dit, terwijl dit echt niet nodig was geweest!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten