Van de regen in de drup

Jakkes, lig sinds gister weer in het ziekenhuis. (Wat ik gister op mijn blog had gezet was eigenlijk van de dag daarvoor). Na mijn morfine afkickverschijnselen ging het even beter toen ik de morfine weer gestart had, maar jammer genoeg duurde het niet lang. Ging eergister niet lekker slapen, al had ik net een dag dat ik me beter begon te voelen. Maar met het slapen had ik nogal een verkrampt gevoel in mijn hoofd, nek en kaken en weer een hoge hartslag en de volgende ochtend weer pijn in mijn buik en vreselijk misselijk. Heb paracetamol genomen, maar dat kwam er meteen weer uit, bah!

Ziekenhuis gebeld en besloten dat ik weer opgenomen zou worden, dit om zowel de pijn als de misselijkheid weer onder controle te krijgen. Daar lig ik nu dus weer.. Oja, en als kers op de taart ook een migraine aanval erbij… Zo waardeloos, begon me net weer wat beter te voelen en dan krijg ik dit weer.. De onderzoeken hier is niet zo veel uitgekomen, ze kijken nu of ik met andere misselijkheidmedicatie me weer wat beter kan voelen. Heb ook nog wat extra morfine tegen de pijn gekregen, die is gelukkig weer aardig onder controle.. Maar wat was ik pissig, naar mijn gevoel was het allemaal niet zo erg geworden als ik niet in één keer was gestopt met morfine. 

Einde van de dag vroeg ik of ik vocht via het infuus kon krijgen (ze hadden de ochtend toen ik binnenkwam al een infuus aangelegd), omdat ik door de misselijkheid niet kon drinken. Nu ben ik zelf geen arts, maar ik kon me niet voorstellen dat het goed zou zijn om dan maar geen vocht binnen te krijgen. De verpleegkundige ging dit met de arts overleggen en die zei dat ze geen infuus gingen doen, omdat ik zelf kon eten en drinken, omdat 's ochtends mijn bloed goed was en omdat ik dan langer in het ziekenhuis zou blijven?? Nou ja, toen werd ik echt pissig. In elk foldertje en boekje staat dat ik minimaal twee liter vocht per dag moet binnen krijgen. Ik had die dag de helft niet eens gehaald en ik had overgegeven.. Ja, dat mijn bloed die ochtend nog goed was snap ik, maar wat heb ik daar een middag later aan? Heb er toen op aangedrongen dat de arts zou komen, zodat ik het nogmaals kon overleggen... Uiteindelijk arts bij geweest, redelijk pittig gesprek mee gevoerd en uiteindelijk toch een zak met vocht gekregen. Alleen wel jammer dat dat dan weer zoveel moeite moet kosten en dat het bijna voelt 'alsof ik mijn zin krijg' en de arts ook zichtbaar geirriteerd was toen ze wegging. Ik gun mijn ziekte niemand anders, maar vraag me op zo'n moment wel af of ze zich enigzins kan voorstellen wat dit met je doet, en hoe dit voelt. Het is me op dit moment even niet gegund..