En toen
was het vrijdag 12 april, de grote dag. De dag die ons hopelijk goed nieuws zou
brengen. Dat het allemaal, hoe ernstig ook, toch wel mee zou vallen. Had de
avond ervoor nog eens al mijn klachten gegoogeld en kwam uit bij van alles en
nog wat maar niet ernstig en begon (tegen beter weten in) de hoop te krijgen
dat er misschien zelfs een vergissing in het spel was. Of in het ergste geval
ernstig, maar op te lossen. Natuurlijk had ik in de acht dagen ervoor al wel
één en ander gelezen over baarmoederhalskanker, en las ik een hoop, zeer
zorgwekkende informatie. Ik heb veel angst gehad deze week. De angst van die
verhoogde leverwaardes, had ook al een tijdje een gekke smaak ik mijn mond, had
dat er ook mee te maken? En was een paar weken hiervoor over mijn nek gegaan na
een avondje doorzakken, dat gebeurt me anders nooit. En die klachten aan mijn
blaas, was de kanker daar misschien al? En die gevoelloze plek, er zat misschien
wat in de verdrukking door dat gezwel, dat verhaal van de antibiotica leek me
niet meer zo logisch. En die meneer, die zei, ernstige afwijking…Een rare lange
week met veel verdriet en angst. Angst voor de uitslag, en het vervolg, hoe zou
dit allemaal aflopen? Met een vervelend en angstig voorgevoel ging ik, samen
met Klaas, met lood in mijn schoenen naar het ziekenhuis. Had het gevoel dat ik
flauw ging vallen.
Had van
tevoren gedacht over hoe mijn reactie zou zijn als we slecht nieuws zouden
krijgen. Zou ik gaan huilen? Gillen? Misschien zou ik wel over de grond rollen
van verdriet, of tegen de muur schoppen. Geen idee, hoe reageer je op zoiets?
We werden
opgeroepen en mochten mee naar een kamertje, er was ook een arts assistent bij
(was niet dezelfde als de vorige keer zei mijn gynaecoloog, vraag me nog steeds
af waarom ze dat zei..). Ze vroeg hoe het met me ging, ik zei, alsof ik ieder
moment ga flauwvallen, maar begin maar. En toen kwam het. Ik heb slecht nieuws,
wat we al een beetje dachten, je hebt baarmoederhalskanker. En het is
kwaadaardig, en agressief, het verspreidt zich zeer snel. Op de scan kunnen we
zien dat het zich al heeft uitgezaaid, het is al bij de blaas, we weten niet of
het al door de wand is, en het zit in de lymfeklieren in je liezen. En we zien
ook al verdikkingen in de lymfeklieren naar boven, richting je aorta. We kunnen
je niet opereren. Klaas huilde en ik was stil.
En ze was
nog niet klaar. Je hebt een zeer zeldzame vorm van baarmoederhalskanker,
namelijk een kleincellig cervixcarcinoom. Dit is zeer uitzonderlijk, en komt
voor bij nog geen twee procent van de vrouwen die baarmoederhalskanker heeft
(ik zat te rekenen, 700 vrouwen per jaar met baarmoederhalskanker en maar twee
procent met dit, dat zijn er minder dan 14..). We weten niet waar deze kanker
vandaan komt, kleincellige kankers bevinden zich meestal in de longen, er is
geen reden om te denken dat deze kanker met de pap en HVP virussen te maken
hebben (waar jonge vrouwen tegenwoordig tegen worden ingeeent) en vermoedelijk
zou deze kanker ook niet opgespoord zijn bij een uitstrijkje.
Wat heb
ik???? Een wat??? Ik schrijf het voor je
op, een kleincellige cervixcarcinoom. Er is niet veel over te vinden, maar
misschien wil je het googelen. Willen jullie nog naar het kamertje? Koffie of
thee? Nee dank je, we gaan liever naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten