Narcose

Gister heb ik het (voorlopig) laatste onderzoek gehad. Om half acht werd ik in het ziekenhuis verwacht, wederom nuchter en werd ik ongeveer om 8 uur opgeroepen. Werd meegenomen door de verpleging, waar ik me mocht omkleden in een ziekenhuistenue. Een grote groene operatiejas en een blauwe badjas (one size fits all..). Geen idee hoe dat werkte met de operatiejas, zaten wat drukknoopjes in, dus heb die maar naar voren aangetrokken, dan kon ik ze makkelijker dichtdoen. Eigenlijk stelt het niet zo veel voor zo’n jas, het is meer een cape, die je maar van één kant bedekt… Badjas erover en klaar! Toch maar even aan mijn vriendelijke buurman (die ook al in de wachtkamer naast ons zat en later ook het ‘uitslaapbed’ naast mij bleek te krijgen) gevraagd wat de voorkant was, en ja hoor.. Verkeerd om! Terug de kleedruimte in, slofjes erbij aan getrokken en klaar was ik.

Daarna mocht ik afscheid nemen van Klaas en werd ik naar de ok gebracht.. Mocht op de operatietafel plaatsnemen. Waren twee artsen (één die ik niet kende en de arts die bij het eerste gesprek met mijn oncoloog er ook bij was). Ze waren heel vriendelijk en legden uit dat mijn oncoloog erbij zou zijn, dat er een radioloog bij zou zijn en nog een arts, geloof ook een gynaecologisch oncoloog. Ook waren er twee anesthesisten bij, behoorlijk veel dokters dus! Ik was nog bij toen mijn oncoloog binnen kwam, zo fijn haar te zien (snap nu ook waarom mensen vaak verliefd schijnen te worden op hun arts, wanneer je daar zo kwetsbaar bent en iemand is daar om je te helpen die nog lief is ook, geeft dat zo’n geborgen gevoel!). Heb haar nog wat vragen gesteld en voelde me eigenlijk best prettig. Kreeg een infuus in mijn hand (wat gelukkig mee viel, dacht dat het veel pijnlijker zou zijn), waar ze eerst een verdovend middel indeden en daarna het narcosemiddel en kreeg een zuurstofmasker op. Dat laatste gaf me een beetje een benauwd gevoel. Toen kwam de timeout, moet je je naam en geboortedatum noemen en zeggen ze wat ze gaan doen (dit om te voorkomen dat je met een andere patiënt wordt verwisseld) en voor ik het wist sliep ik…

Het was een inwendig onderzoek om te kijken hoe het gezwel precies zit en ze zouden, indien ze er aanleiding toe zouden zien, wellicht weer biopten nemen. Het onderzoek zou ongeveer een half uurtje duren. En toen werd ik alweer wakker gemaakt, in een ziekenhuis bed. Volgens mij was ik nog onderweg naar de uitslaapkamer toen ik wakker werd en was naar mijn gevoel gelijk helemaal bij. Wist precies waar ik was en waarom ik daar was. Het eerste wat ik vroeg was, hebben ze biopten genomen, bloed ik? (Was nog zo bang door de bloeding van de vorige keer, dat ik heel erg bang was dat dat weer zou gebeuren). Volgens de verpleegkundige bloedde ik niet. Heb het haar wel een keer of zes gevraagd en haar laten kijken… Zo’n geruststelling dat er geen biopten waren genomen! Vroeg ook meteen naar Klaas, of hij al mocht komen, maar dat mag pas wanneer je ‘op zaal’ gaat. Heb geloof ik de oren van haar kop gezeurd… Mag ik hem dan belllen? Dan kan ik hem zeggen dat het goed gaat met me, hij maakt zich vast ongerust… Weet hij al dat ik hier lig? En dat het goed gaat met me? Mag ik misschien je telefoon lenen zodat ik hem een berichtje kan sturen? Kun je anders even naar hem toe, hij zit in de wachtkamer… Maar moest echt wachten tot ik fris genoeg was dat ik naar de zaal mocht.. Maar ik ben al fit, ik kan gewoon lopen hoor! Het gaat goed! En ik heb trek, mag ik al naar de zaal? Dan kan ik wat drinken… Gelukkig werd ik al na 20 minuten naar de zaal gebracht en kon Klaas meteen bij me komen. Heb wat te eten en te drinken gekregen en mocht me toen vrij snel weer aankleden. Nog even wachten op mijn arts, die zou vertellen hoe het gegaan was (had van tevoren bij haar aangegeven dat ik nu niks wilde horen over wat ze gezien hebben, hoor liever alles in het gesprek wat ik vandaag heb, dan hebben we het volledige beeld en tijd en ruimte voor vragen). Ze zei dat het goed was gegaan, ze waren ongeveer 20 – 25 min bezig. Heb een receptje meegekregen voor pijnstilling en we mochten weer naar huis! Waren uiteindelijk al om 12 uur weer thuis!

Daarna ook weer best een fijne dag gehad, merk wel dat die paar dagen ‘rust’ me goed hebben gedaan. Heb gelukkig de pijnstilling niet nodig gehad, de normale hoeveelheid paracetamol waren genoeg gelukkig! En kon stiekem ook lekker een wijntje drinken!

Maar hoe gaat het nu verder met me? Eigenlijk naar omstandigheden best goed. Heb natuurlijk heel veel pijn en verdriet gehad, maar merk dat er gelukkig ook nog steeds leuke momenten zijn, waar ik dan ook echt van kan genieten. Dat ik ’s ochtends wakker word naast Klaas, en dat de hond dan even op bed mag. Ze is dan zo blij! Of gewoon lekker op ons balkon in het zonnetje zitten. Of even een boodschapje doen op de fiets (was de eerste keer dat ik weer fietste, door de pijn durfde ik dat niet meer) en me dan weer even normaal voelen in de AH (niemand kan zien dat ik ziek ben…). Of me voor de eerste keer weer opmaken (ok, voor de zekerheid dan wel waterproof make-up) voor de verjaardag van mn neefje. Maar natuurlijk heb ik naast deze blije momenten ook veel angst, angst of ze me nog wel kunnen helpen, angst voor de behandelingen die komen gaan. En het besef dat mijn leven en die van de mensen die dicht bij me staan, van de een op andere dag, volledig anders is. Niks is meer hetzelfde voor mij. Overigens geeft zo’n slecht bericht ook instant verlichting; niks waar ik me voor die dag druk over maakte is nog belangrijk, scheelt toch wat zorgen. Maar daar is wel een grote angst voor in de plaats gekomen, angst voor wat komen gaat. Besef me dat dit flinke littekens gaat brengen, wat er ook gaat gebeuren. En die kleine dingetjes die vanzelfsprekend waren, gezellig aan tafel met Klaas en familie, maar daarna tranen met tuiten omdat ik het niet vol hou, zo moe kan ik me voelen. Maar ik hou hoop! Mijn opa beschreef het zo mooi in een brief: In de bijbel staat geschreven, Geloof, Hoop en Liefde. Aan liefde ontbreekt het jullie niet, niet van elkaar en niet van de mensen om jullie heen. Volgens mij is de hoop het belangrijkste. Geloof in elkaar is ook wel in orde, maar zonder hoop kan een mens niet leven.
En zo is het maar net, ik hou hoop!