Valse hoop bestaat niet

Om maar met de deur in huis te vallen.. De dokters zeggen dat ze me niet meer kunnen genezen. De kanker heeft zich dusdanig verspreid dat het al in een klier achter mijn sleutelbeen zit. Volgens de artsen is het dan zover aan de wandel geslagen dat het niet meer geneesbaar is. Maakte me zelf het meeste druk om mijn blaas, daar heb ik immers klachten, maar mijn klieren? Weet niet eens dat er een klier achter mijn sleutelbeen zit, laat staan dat ik daar iets gevoeld heb. Mijn grootste nachtmerrie is uitgekomen, ik krijg slechts een palliatieve behandeling. Deze behandeling is gericht op kwaliteit van leven en verlenging, en niet op genezing. Dus geen operatie en zelfs geen bestraling, omdat het gebied waar de kanker zit nu te groot is. En weer een week wachten, heb pas volgende week woensdag een gesprek met de chemoarts, de behandeling start dan op donderdag. Dit maakt me, zachtgezegd, een beetje moedeloos, heb immers nog steeds pijn en ben nu aan zwaardere pijnstilling, maar deze pijnstilling maakt me ontzettend wazig. Niet echt ideaal.. En iedere keer zeggen ze dat een week niet uitmaakt, maar het zijn al zoveel weken. En dan na de chemo is het afwachten en aankijken. Dan zullen ze pas weer wat gaan doen als ik klachten krijg, en afhankelijk van wat voor klacht bepalen ze wat ze kunnen doen. Er is nog wel een second opinion in werking gezet, binnen een paar dagen worden we opgeroepen door het Anthonie van Leeuwenhoek Ziekenhuis.

De vraag hoe het kan dat ik geen duidelijke klachten had en ineens veel pijn is niet te beantwoorden, wel is het zo dat een kleincellige kanker zich zo snel weet te verspreiden dat je vaak pas klachten krijgt als het al te laat is. Echt een sneaky kanker dus.

Vannacht heb ik slecht geslapen, de pijnklachten breiden zich uit. Eerst lukte het nog met een flinke dosis paracetamol en ‘er doorheen bijten’, maar vannacht wilde dat niet meer. Kan niet op mn linkerzij liggen, omdat mijn been dan heel onprettig gaat voelen, op mijn buik en rug wil niet vanwege de pijn in mijn buik en rug dus heb ik alleen mijn rechterzij. Lig een beetje tegen een kussen aan, in een houding die het minst pijn doet. Vannacht toch maar besloten mijn nieuwste pijnstilling te proberen, die gelukkig wel helpt, maar waar ik dus behoorlijk wazig van word. Wat mij betreft is het nu wel tijd voor actie! Geef me maar die chemokuur, weet dat ik er erg ziek van word, maar wetende dat de pijn daarna minder is heb ik het er voor over.

Maar ondanks deze verdrietige woorden hou ik toch gewoon hoop, ik geef niet zomaar op! Hoop natuurlijk op een wonder dat ze me toch kunnen genezen, of dat de kanker zolang ‘onder de duim te houden is’ tot er een manier is om mij wel te genezen. Of dat de kanker ooit misschien chronisch word. Of dat ik in elk geval heeeeeeel lang en pijnvrij mee kan en nog heel veel leuke dingen kan doen. Want één ding weet ik zeker, ik laat de kanker niet mijn geluk afnemen! En, valse hoop bestaat niet, dus hoop allemaal met mij mee!

 

Vond het een goed moment om een blije foto van mezelf te plaatsen, bij deze…