Vol goede
moed ben ik op de donderdag met Klaas naar het ziekenhuis gegaan. Eerst een
gesprek en daarna inwendig onderzoek. En vanaf dat moment werd alles anders…
Het
onderzoek deed vreselijk veel pijn en ik begon flink te bloeden.
Doktersassistente erbij om me enigszins weer toonbaar te maken. En toen zei de
gyneacoloog het volgende… Je baarmoedermond ziet er afwijkend uit, zodra ik
erbij in de buurt komt gaat het bloeden. Er zit een gezwel….
WAT???
Dat kon toch helemaal niet??? Ik had een infectie, geen tumor! Bedoel je
kanker?? Ja, zei ze, daar lijkt het wel op… Maar daar gaan mensen aan dood
snikte ik uit… Dat kan toch niet, vergis je je niet??? Is het echt geen
infectie, daarom bloedt het misschien zo erg. Of een cyste? Of een vleesboom?
Maar dat kon niet op die plek zei ze. En een infectie was het ook niet..
Daar zat
ik dan… 31, gelukkig, samen met mn man, vol toekomstplannen en leven. Wel een
beetje ziek, maar zo ziek?? Dat kan toch helemaal niet?? We werden naar een
kamertje gebracht om uit huilen.. Koffie? Koekje erbij zei de arts assistente..
Nee dank je..
Ik mocht
meteen door naar een verdieping lager, om bloed te laten prikken. En de week
erna, op de vrijdag, dus na acht dagen wachten, zou ik horen wat er precies aan
de hand was. En in de tussentijd zou ik worden opgeroepen voor een ct scan.
Behoorlijk
verward zijn we naar huis gegaan, huilend heb ik mijn familie gebeld, en binnen
no time waren ze er allemaal. Heb zo veel steun aan mijn lieve man! En aan mijn
lieve broers en zusjes en moeder! Zo fijn dat ze er allemaal zo snel waren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten