Gister
ben ik met Klaas naar het UMCG gegaan. Vanaf nu word ik daar behandeld, omdat
ze bij het UMCG de specialisatie gynaecologische oncologie hebben.
Van
tevoren had Klaas een lijst gemaakt met al onze vragen, en had mijn lieve broer
heel veel informatie opgezocht op internet over mijn kanker.
Goed
voorbereid dus, maar natuurlijk met lood in mijn schoenen erheen. Ik zou eerst
een afspraak hebben met de gynaecoloog oncoloog, daarna met verpleegkunde en
daarna bij anesthesie.
Kamer 6,
daar moesten we zijn. We waren veel te vroeg.. Kwart over acht werden we
opgeroepen en hebben we kennis gemaakt met mijn arts. Was van tevoren bang dat
ik misschien geen klik met haar zou hebben, en had op internet kunnen vinden
dat ze wel al gynaecoloog is, maar zich nog aan het specialiseren is tot
oncoloog. En maakte me zorgen of ze wel ervaren genoeg zou zijn om mijn
uitzonderlijke kankervorm te kunnen behandelen..
Maar
gelukkig viel ze mee.. Sterker nog, ze is heel lief! We hebben een fijn gesprek
kunnen voeren, met genoeg tijd voor ons, ruimte voor onze vragen en informatie
van haar kant. Ze hebben het volgende plan met me… Komende maandag krijg ik
nogmaals een inwendig onderzoek, zodat ze precies kunnen zien hoe het gezwel
zit. Gelukkig gebeurt deze ingreep onder algehele narcose met een
dagbehandeling. ’s Ochtends kom ik daar en als alles goed gaat mag ik in de
middag weer naar huis. De biopten die door het Martini zijn genomen zullen ze
nogmaals onderzoeken en ik word ook nog in de tussentijd opgeroepen voor een
petscan (zal morgen plaatsvinden hoor ik net). Voor deze scan spuiten ze een
radioactief goedje in, waarmee ze op de scan als het ware de activiteit van de
cellen kunnen zien. Aan de hand van deze resultaten zullen ze aankomende
dinsdag in het teamoverleg het definitieve behandelplan maken en heb ik
dezelfde middag een afspraak waar ze dit met ons zullen bespreken. Ze kon ons
wel al vertellen dat het verwijderen van mijn baarmoeder (wat ze meestal doen
bij baarmoederhalskanker) geen mogelijkheid is omdat het gezwel nu te groot is.
De behandeling zal daarom bestaan uit chemotherapie en radiotherapie en
wellicht van tevoren een operatie om een aantal lymfeklieren te verwijderen.
Dit laatste zal wel afhangen van de resultaten van de onderzoeken. Reden waarom
ze dat zouden willen doen is om ervoor te zorgen dat de chemo dan als het ware
geconcentreerder de kanker aan kan pakken in mijn baarmoeder, en niet ook nog
achter de kanker in mijn klieren aan hoeft te zitten.
Verder
hebben we geïnformeerd over het aanvragen van een second opinion en de
eventuele mogelijheid van hyperthermie.
(In een aantal ziekenhuizen in het westen passen ze hyperthermie toe. Dit is
een therapie waarbij ze het deel van het lichaam verwarmen tot 40 – 45 graden
waar de tumoren zich bevinden. Het blijkt dat kankercellen niet van deze hitte
houden en dat door de hitte de bloedsomsloop en zuurstoftoevoer in het gezwel
worden verbeterd, waardoor de chemo weer beter zijn werk kan doen. Ook schijnen
mensen beter van de chemo te herstellen wanneer dit samen gedaan is met
hyperthermie). Mijn arts gaat voor mij informeren of hyperthermie interessant
voor me kan zijn en heeft al een second opion in werking gezet bij het Anthonie
van Leeuwenhoek ziekenhuis.
Verder
vroeg ze me in het gesprek of Klaas en ik een kinderwens hebben. Ik was ergens
een beetje verbaasd dat ze me deze vraag stelde. In een vroeger stadium van
bmhk kunnen ze in sommige gevallen een baarmoederbesparende operatie uitvoeren,
waarbij de eileiders omhoog worden gehangen als het ware, dit om ze te
beschermen tegen evt radiotherapie (radiotherapie op je eileiders = einde van
je vruchtbaarheid). Maar ik weet dat ik dat stadium al voorbij ben en dat het
geen optie is om mijn baarmoeder noch eileiders te sparen. En zelf ben ik ook
al het stadium voorbij dat dat voor mij überhaupt nog belangrijk is, ik weet
dat het een goddomme feit is dat het een kwestie wordt van overleven waarin ik
mij ‘deze luxe’ allang niet meer kan permitteren. Maar ze stelde me de vraag!
Waarom vraag je dat? vroeg ik, en ze zei iets over eitjes opvangen van tevoren,
voor deze ingrepen… Ik begon te huilen… Ik ben zo blij dat je me dat vraagt, nu
geef je me het gevoel dat je me nog niet opgegeven hebt! Ze keek enigszins
verbaasd en zei dat ze dat niet heeft gedaan. Een sprankje hoop!
(Ik heb
aangegeven dat eitjes opvangen van mij niet hoeft, dit vond ze verstandig omdat
dit wel een vertraging in de behandeling zou geven).
Ook vertelde
ik haar dat we één succesverhaal van een dame in Amerika hebben gevonden, die
dezelfde vorm van kanker heeft overleefd!
Eentje
maar? Vroeg ze, ik weet er wel meer hoor… J
Enigszins
opgelucht en voorzien van hoop verlieten Klaas en ik het gesprek. Een beetje
goed nieuws kan zoveel hoop geven! Er viel een last van mijn schouders en de
riem die ik om mijn nek en maag voel zitten leek ineens een stukje losser.
Klaas en ik zijn lekker gaan lunchen in het ziekenhuis (en ik had trek! Twee
smoothies, een panini, een chocoladekoek én een saucijzenbroodje!).
Klaas en
ik hebben afgesproken dat ik de komende dagen ga benutten om me weer wat
sterker te maken. Probeer wat meer te eten (ben in anderhalve week 4 kilo afgevallen), weer wat meer te
bewegen en me mentaal voor te bereiden op wat me te wachten staat. Maar nu een
paar dagen rust!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten